Hoe ik door mijn diepste pijn groeide op weg naar mijn bestemming (1)
Het is alweer een tijd geleden dat ik iets heb geplaatst op Happykidz. Ongeveer 1,5 jaar nam ik deels pauze èn was ik achter de schermen aan het werk. Dit kwam helaas niet voort uit luxe…
Er gebeurde iets dat ik hoopte nooit mee te maken, dat ik hoopte nooit aan mijn kinderen te moeten vertellen. Maar het werd toch een feit: de vader van mijn kinderen en ik gingen uit elkaar. We waren dan wel niet getrouwd, maar het voelde wel als een scheiding in de letterlijke zin van het woord. En scheiden is lijden… ik ondervond het aan den lijve. Mijn grootste nachtmerrie kwam uit.
We kregen vaak te horen dat we zo’n warm stel waren en zo’n warm gezin. Het klopte vanaf het begin. Het voelde goed, we waren close – happy – maatjes, er was veel liefde. Geen twijfel, we zouden oud worden met elkaar. Waar was het dan toch misgegaan?
Er was zo veel dat ons uit balans had gehaald: een gemengd gezin vormen, een vechtscheiding tussen hem en zijn ex, het faillissement van zijn bedrijf, van veel geld naar financiële problemen – ja zelfs schulden-, miskramen en een sterke kinderwens, onze verschillen in omgaan met stress, onze ego’s…
Alleen, zoiets overkomt je natuurlijk niet, je hebt er een aandeel in. Een verantwoordelijkheid. Ik dus ook.
Maar de pijn was te hevig, de patronen waren te diep. Alles leek weg te glippen. Ik moest zien te dealen met verdriet, boosheid, frustratie, onmacht, woede, spijt, twijfel… Ik kon er niet meer om heen, mijn grote liefde – die ineens een volslagen vreemde voor me leek – moest ik als ex in de ogen kijken, onze kinderen naar hem toe brengen en mijn diepste pijn hierover voelen.
En dan die 1000 to do’s: papierwerk en rekeningen hadden zich door de stress opgestapeld, dozen moesten uitgepakt, te weinig plek, te veel spullen, muren verven, tot midden in de nacht… totdat ik met ladder en al naar beneden donderde en met een smak op de grond belandde. Een bloedbad en een gebroken teen tot gevolg.
En alsof dat nog niet genoeg was, viel ik een tijd later in het donker, in de regen, met mijn fiets met allebei mijn meiden erop. Ik kwam er niet meer onderuit, ik lag letterlijk klem. Mijn knie was uitgeschakeld en ik ook…
Op zoek naar werk, lijken uit de kast halen, mijn hoofd boven water houden, dat was vooral wat ik te doen had. En bovenal natuurlijk er zijn voor mijn meisjes, mijn eigen vlees en bloed, mijn grote liefdes, die kwamen op de eerste plaats.
Herken je dat? Dat je er niets meer bij kunt hebben? Dat het op momenten overloopt en het lijkt of dat niet meer stopt?
Had Happykidz nog wel bestaansrecht?
Je snapt vast wel dat ik de energie niet meer had om Happykidz op te pakken. Happykidz: mijn missie, mijn passie. De ideeën bleven oppoppen, overal waar ik was. Ik schreef alles op, bladen vol. Maar ik kon niet meer. Ik moest eerst de puin in mijn leven opruimen.
Ik heb wat dalen gekend in mijn leven, maar uit elkaar gaan, dat was wel zo’n beetje het laatste dat ik wilde, als vrouw, als moeder en ook als oprichter van Happykidz.
Ik ben geen opgever maar ik moest er nu toch echt aan gaan geloven. Kon ik het niet loslaten? Of was het het gevoel dat ik er niet alles aan had gedaan?
Deze hele situatie leverde vragen op en ook twijfel. Wat had ik anders kunnen doen? Had Happykidz nog wel bestaansrecht? Was ik nog wel geloofwaardig? Ik was niet bepaald het voorbeeld dat ik wilde zijn, niet wat je noemt een reclameverhaal, zeg maar ;-). En waren mijn kidz eigenlijk wel happy? Zouden mijn volgers niet massaal afhaken als ik openheid van zaken zou geven?
Het antwoord bleef gelukkig niet lang uit. Ik moest doorgaan. Juìst in deze periode heb ik ervaren hoe het verder ontwikkelen van mijn eigen bewustzijn, van reflectie, van terug gaan naar binnen, naar mezelf, met vallen en opstaan, mij en mijn kinderen tot steun zijn en sterker maken.
Connectie met jezelf en je kind bij opspelende emoties
Net voordat ik in de pauzestand belandde, was ik vol enthousiasme begonnen aan het uitwerken van een Challenge over huilen en boosheid bij kinderen en het ontwikkelen van emotionele fitness: ‘Help, mijn kind is van de wap!’. Je leert daarin hoe je een stressvrije band creëert met je kind bij oplopende emoties en waarom je alleen daarmee een optimale ontwikkeling mogelijk maakt.
Zodoende was ik ook bezig met een training over grip krijgen op jezelf. Want dat is niet altijd even vanzelfsprekend met alles dat er op ons bordje ligt, wel?
Deze twee onderwerpen kon ik maar al te goed gebruiken in de afgelopen periode. Er ontstond zelfs een wisselwerking tussen mijn eigen proces en het uitwerken van waar ik mee bezig was. Wat ik maakte, heeft mij enorm geholpen en wat ik doormaakte inspireerde mij weer om te creëren.
Ik voelde steeds meer energie ontstaan, de adrenaline door mijn lijf razen. Ik voelde een oppoppende, onontkoombare zin om verder te gaan. Moeders zoals jij en ik helpen om in de liefde te blijven in uitdagende situaties met zichzelf, met hun kind of misschien zelfs wel net zoals ik, met hun partner. Mijn grote doel wilde ik bereiken: minder conflicten en meer geluk in de wereld. Zou dat niet geweldig zijn?
Stoppen was dus geen optie. Hetgeen er gebeurde droeg alleen maar bij aan mijn persoonlijke ontwikkeling, als vrouw, als moeder en ook als oprichter van Happykidz. Ik groeide juist door deze situatie. En ik zag met mijn eigen ogen hoe mijn kinderen happy en in het nu bleven, zolang wij maar respectvol met elkaar omgingen. Daar moest ik mijn energie in steken, daar was een kans tot groei!
Mijn eigen kinderen verbaasden mij
Tuurlijk hadden mijn kinderen verdriet, je wilt niet dat je ouders gaan scheiden. Maar toch waren ze ook heel accepterend. Het verbaasde me eerlijk gezegd. Daar kon ik wel wat van leren. We hadden het er met elkaar over en mijn angsten bleken toch niet zo terecht. Angsten zijn slechte raadgevers, dat werd maar weer eens bevestigd. Ze haalden ook positieve dingen uit deze situatie, misschien nog wel meer dan ik. Ik kon daardoor de ‘werkelijkheid’ ook weer anders zien.
Het inzicht en het besluit dat ik nog meer naar binnen moest gaan, terug naar mezelf, maakte dat ik steeds meer in mijn kracht kwam. Meer dan ooit. Een blijdschap maakte zich van mij meester die niet uit te leggen is. Het werd een dieptepunt in mijn leven, waarin ik mij tegelijkertijd ook gelukkiger voelde dan ooit. Ik voelde steeds meer energie ontstaan, steeds meer vrijheid, het kwam van binnen uit. Ik voelde me bevoorrecht dat ik dit mocht meemaken, dat ik zo mocht groeien. En nu ik sinds een tijdje mijn plannen beetje-bij-beetje weer heb opgepakt, wordt dat alleen maar sterker. Ik heb er super veel zin in! I’m back!
Is scheiden werkelijk lijden?
Ze zeggen dat alles altijd ergens goed voor is. Ik heb het zelf ook regelmatig uitgesproken. En ik geloof er nog steeds in. Maar op het moment zelf, toen ik er midden in zat, keek ik door een andere bril. Ik zag het niet. Helemaal niet zelfs. Toen niet, nu wel. Nu zie ik de zin ervan in. Nu weet ik dat scheiden niet alleen lijden is, maar ook iets kan brengen. Als je maar in de spiegel durft te kijken. Dan kan scheiden iets veranderen, iets ten goede keren. Voor jezelf, voor je allebei, voor je kinderen, misschien wel voor samen…
Ben je benieuwd naar de gratis Challenge ‘Help, mijn kind is van de wap!’? Die lanceer ik hiermee!
Hier vind je meer informatie en de mogelijkheid om je aan te melden.
Hoe mooi zou het zijn als we met een groep moeders naar meer emotionele vrijheid groeien? Voor onszelf en voor onze kinderen?
Laat een reactie achter