Hoe ga jij om met het geheim van Sinterklaas?
Het is alweer bijna pakjesavond, onze meiden tellen af.
Zelf ervaar ik de Sinterklaastijd eigenlijk altijd als een tijd van gezelligheid en plezier met mijn kinderen, maar ook een tijd van spanning en een hoog hyperdepiepergehalte.
Alleen, dit jaar ben ik gedurende de Sinterklaastijd voor het eerst ook verrast en van de ene verbazing in de andere gevallen. Daardoor ontstonden bij mij een aantal vraagtekens. Wil je weten welke vraagtekens dat zijn?
Pieten en huidskleur
Onze meiden zijn twee half-bloedjes, ze hebben een donkere papa en een witte mama. Hun krullen, maar zeker ook hun huidskleur, daar ben ik wel eens jaloers op. Ik lag vroeger uren plat voor een beetje kleur, vaak eindigend in pijnlijke taferelen &*#)%@#
Toen onze oudste dochter een jaar of 3 was, werd ze een keer door een jongetje nagewezen terwijl hij riep, ‘kijk, zwarte piet’. Ik zie het nog voor me, ze keek me verbaasd aan, herhaalde schouderophalend wat hij zei en speelde verder.
Ja, ik begrijp dat er kinderen geplaagd of zelfs gepest worden en voor Zwarte Piet worden gehouden. Nee, ik heb er geen moment aan gedacht dat dit haar ‘lot’ zou worden en als het wel zo was geweest, ging ik er van uit dat zij in haar kracht zou (komen te) staan.
Huidskleur en oordelen
Ik weet het nog goed, toen ze 1 1/2 was en we samen Sinterklaasliedjes zongen, werd ik mij plots bewust van de tekst uit het liedje ‘Daar wordt aan de deur geklopt’. Dit liedje had ik al heeeeeel vaak gezongen, met name als kind. Maar nu hoorde ik ineens een zin die mij deed schudden op mijn grondvesten….
‘Want al ben ik zwart als roet, ‘k meen het toch goed’.
Ik schrok eerlijk gezegd wel een beetje van deze tekst, vooral omdat ik me nu pas bewust werd wat ze eigenlijk zongen.
De Sinterklaasdiscussie
Nu is er al jaren een publieke discussie rondom Sinterklaas en Zwarte Piet en ik moet zeggen dat ik het eigenlijk maar half heb gevolgd. Ik was er gewoon niet zo mee bezig.
Hoewel de veegpieten en witte pieten er al wat langer zijn, begrijp ik dit jaar pas echt dat al-die-kleuren-pieten, die ineens uit de lucht komen vallen, er zijn om kinderen die gepest worden te beschermen. Geen probleem wat mij betreft, ik zie er de creativiteit wel van in. Wat doet dit met jou, die verschillend gekleurde pieten?
Ik begreep dat hier in het dorp ouders in protest zijn gekomen, omdat er bij de aankomst pieten zouden zijn geschminkt in de kleuren van de vlag. Ook in het Sinterklaasjournaal zijn er ‘zo veel pieten, zo veel kleuren‘. Ik krijg er thuis geen enkele vraag over. Het valt meer op dat Sinterklaas er de ene keer anders uit ziet dan de andere keer. Dat was mijn jongste van 4 niet ontgaan. Kinderen nemen het vaak zoals het komt.
Van oordelen naar demonstratie
Mijn volgende verbazing was twee weken geleden, toen ik op een zaterdag door Leiden liep. Er was een drukte van jewelste. Ik liep ergens op af waarvan ik niet wist wat het was, maar ik voelde wel dat er wat aan de hand was. Voorbijgangers stonden stil en keken naar een groep mensen. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat ze spandoeken hadden en van alles de menigte in riepen. De boodschap was dat Zwarte Piet helemaal geen discriminatie is en dat het idee dat het discriminatie is, het hele Sinterklaasfeest (wat toch immers een kinderfeest is) bederft. Tja, misschien ben ik iets te high-sensitive, maar ik voelde een hele grimmige sfeer hangen. Midden in de stad, waar kinderen rondlopen, in meer of mindere mate bezig met het Sinterklaasfeest en de spanning die dit met zich meebrengt, vond een demonstratie plaats. Het was een duidelijk protest. Kinderen, die vaak nog heel sensitief zijn, moeten dit toch ook voelen?
Wat vertel jij je kind?
Mijn verbazing hield niet op. Als klap op de vuurpijl zag ik korte tijd later op internet onder het kopje Onvoorwaardelijk Ouderschap een artikel dat ging over ‘Wat vertel jij je kind over Sinterklaas?’. Zo nieuwsgierig als ik ben, wilde ik graag weten waar dit over ging.
Ik ken welgeteld één ouder die geen Sinterklaas viert en haar dochter heeft verteld dat Sinterklaas helemaal niet bestaat. Maar wat ik nu las, was compleet nieuw voor me. Je kind gewoon de waarheid vertellen terwijl je Sinterklaas toch gewoon viert. Ben ik nou zo naïf?
Ik las verder en kwam verhalen van ouders tegen die hun kind vanaf het begin vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Ze willen niet liegen tegen hun kind of ze ervaren dat hun kind met angst worstelt. En de kinderen zitten vaak toch helemaal in het gebeuren. Het sprak me meteen aan.
Ik was vooral verbaasd over mijn eigen onwetendheid. Ik had er nooit over nagedacht wat ik mijn kinderen zou vertellen. Ik ging gewoon mee in het feest. En jij?
Mijn eigen teleurstelling
Ik weet dat ik zelf heel teleurgesteld was toen een kind op school mij vertelde dat Sinterklaas niet bestond. Het voelde alsof ik leegliep als een doorgeprikte ballon. Weet jij nog hoe dit moment voor jou was?
Toen ik mijn moeder vertelde dat ik ‘het wist‘, kreeg ik meteen te horen dat er dan ook geen kadootjes meer waren. Nou, ik had gelijk spijt van mijn openheid. Het zijn van die dingen die blijven hangen. Tuurlijk was het een grapje, maar toch…. wel ff schrikken.
Ik zou niemand aanraden Sinterklaas of Zwarte Piet op wat voor manier dan ook als opvoedmiddel te gebruiken, omdat je daarmee angst creëert.
Ik las op dezelfde site dat een moeder haar zoontje het geheim had verteld, maar ook erbij had gezegd dat er geen kadootjes zouden zijn als hij het geheim zou verklappen aan andere kinderen.
Van geheim naar openheid?
Maar goed, het geheim open vertellen, ik heb er dus nooit over nagedacht. Ik dacht altijd: zo lang mogelijk geheim houden dit magische mysterie.
Maar nu ik er bewuster in sta, voel ik ‘ik wil het graag zelf aan mijn kind vertellen‘. En een aantal vragen kwamen meteen op: ‘Hoe lang blijf ik nog liegen? Waar stopt dit? en Hoe stopt dit?’.
Mijn oudste van 7 vroeg onlangs, toen ik een door ‘Piet’ beantwoord briefje aan haar zusje voorlas: ‘Heb jij dat geschreven, jij bent de enige die daarbij was?’. Twee jaar geleden had ze me ook al een soort van ‘betrapt‘. Herken je dat, dat je weer net wegkomt met iets dat even ‘mis’ ging?
Zij denkt na en ik ontken het of verzin een verhaal. En de jongste van net 4 die het na de intocht opviel dat de Sinterklaas op tv er anders uit zag dan die we net hadden gezien. Totaal onverwacht. Tja, daar zit je dan met je goed fatsoen.
Mwa, dit wil ik eigenlijk helemaal niet.
Ik heb het boekje dat bij het artikel stond vermeld, ‘Het geheim van Sinterklaas…’, meteen aangeschaft. Ik acht de kans groot dat ik dit geheim na de feestdagen met de oudste ga delen.
Ik wil van ‘de onthulling’ een speciaal moment maken. Stap voor stap op ontdekkingstocht door het verhaal heen gaan, samen. Dan hoef ik niet meer te liegen als mijn dochter haar hersens gebruikt en hoef ik haar niet het gevoel te geven dat ze dingen ziet die er niet zijn. Ook al is het natuurlijk ook hylarisch en kon ik er ook om lachen vroeger. Er zijn ook kinderen die zich echt voor de gek gehouden voelen.
Ik weet het niet hoor, maar als ik het me meer bewust was geweest, had ik er misschien ook wel voor gekozen om het vanaf het begin af aan open te vertellen. Dan zou ik vertellen dat Sinterklaas niet echt bestaat en sommige dingen alleen vertellen als ze er naar vragen. En dan dus gewoon Sinterklaas vieren. Kinderen gaan toch mee in het verhaal en de beleving van het moment. Alleen zijn dan de scherpe kantjes er van af.
Ik ben heel benieuwd, heb jij een idee wat je wilt en hoe het voor jou voelt mbt het Sinterklaasfeest? Laat het me weten door hieronder een reactie te plaatsen.
En voor degenen die het vieren, geniet van pakjesavond 🙂 !
Hoi Yvonne,
Ik heb het mijn oudste kinderen (nu 17) indertijd vanaf het begin gewoon verteld. Dat voelde voor mij veel beter. Dan zeiden ze, hoezo Sinterklaas bestaat niet, ik zie hem toch lopen? Hilarisch, wil je het als ouder goed doen, denken je kinderen dat je gek bent. Maar goed, het werkte wel voor ons. Ik zei dan het is een spel,een soort toneelstuk voor volwassenen en kinderen, en dan konden ze gewoon meedoen met het feest en ervan genieten zonder leugens. Wat wel lastig was, was de clash met ouders die het anders deden. Die snapten mijn houding niet, en het gaf ook wel eens problemen als mijn kinderen zich in hun onschuld iets hadden laten ontvallen tegen andere kinderen over hoe het echt zat. Ik vertelde ze wel dat ze er niet met andere kinderen over moesten praten, omdat hun ouders er anders mee omgingen, maar dat werkte toen ze nog heel jong waren natuurlijk niet altijd. Wat ik heel eng vond, is het fantatisme waarmee sommige ouders verhalen bleven verzinnen om het geloven in Sinterklaas maar zo lang mogelijk te rekken als de kinderen kritische vragen gingen stellen. Voor wie is dat feest nou eigenlijk, dacht ik dan. En zo is het ook met die Zwarte Pieten discussie. Het zijn de ouders die moeilijk doen, de kinderen maakt het helemaal niets uit wat voor kleur die Pieten hebben, als ze maar een gezellig feest hebben. Dus stop ermee Pieten zwart te smincken, zou ik zeggen, de kinderen zullen heus niet minder genieten.
Dank je wel voor je reactie Nina! Ik kan me helemaal voorstellen dat het tot botsingen kan leiden als je iets doet dat weinig wordt gedaan en dat je dat als lastig ervaart. Ik kan me ook voorstellen dat ouders bang zijn dat hun kind er vroegtijdig achter komt doordat een ander kind het wel weet. Ik voelde zelf vooral dat ik helemaal geen bewuste keuze had gemaakt en dat heb jij wel gedaan! En ja, de wereld is in verandering, het Sinterklaasfeest ook. En wat die verandering moet zijn? Who knows?
Waar ik benieuwd naar ben als ik je verhaal lees, hoe voelt het voor je kinderen, dat ze het altijd hebben geweten? En heb je het de jongste niet meer verteld?
Uit jouw verhaal haal ik dat jouw kinderen het hebben genomen zoals het kwam. Ik ben altijd erg onder de indruk van deze eigenschap van kinderen. Onze volwassen ‘mind’ zit ons vaak in de weg, meer dan we eigenlijk zouden willen. Nietwaar?
Ik kan me voorstellen dat met de flow meegaan voor jou meer heeft gewerkt. Je weet inderdaad niet altijd wat ze al weten en waar ze bang voor zijn. Ik laat het boekje nog even totdat we in de flow ervan komen. Leerzaam om jouw ervaringen te lezen Nina, dank je wel dat je jouw verhaal met ons hebt gedeeld! En ik ben blij dat je de blogs waardeert, daar doe ik het voor 🙂 .
Mijn zoons vonden het prima zo, die hebben niet het gevoel dat ze iets gemist hebben, dat ik ze iets ontnomen heb of iets dergelijks. Maar doordat het voor hen op jonge leeftijd zo vanzelfsprekend was dat Sinterklaas bestond omdat ze hem met eigen ogen zagen en ook wel door de frictie die het gaf met andere ouders, heb ik bij mijn jongste de keuze gemaakt het niet zo expliciet te benoemen, geen verhalen te verzinnen die niet klopten, maar het gewoon van haar ontwikkeling en vragen te laten afhangen hoeveel ik vertelde. Uiteindelijk heeft ze het zo zelf uitgevogeld toen ze een jaar of 7, 8 was, en zij vond het ook prima, zoals het bij haar is gegaan. Erop terugkijkend, vind ik het zelf hef fijnst zoals het bij mijn dochter is gegaan. Dat was meer met de flow. Tijdens het eten net hadden we het er nog over n.a.v. jouw blog. (Leuke blogs schrijf je trouwens, met stof tot nadenken en bespreken) Mijn dochter vertelde dat ze op een gegeven moment met haar vriendinnen besprak hoe dat nou toch zat met Sinterklaas, want het was toch wel vreemd dat hij nooit dood ging, al die cadeautje kon brengen bij al die kids etc. Wie weet wat jouw oudste al doorheeft. Het schijnt ook veel voor te komen dat kinderen het spel gewoon mee blijven spelen terwijl ze niet meer geloven, omdat ze het zo leuk vinden, bang zijn dat ze geen cadeautjes meer krijgen of iets dergelijks. Hoe dan ook, het belangrijkste hierin in relatie tot bewust ouderschap, lijkt me inderdaad dat je van jezelf weet hoe je erin staat en dan een keuze maakt die goed voelt.