Hoe mijn dochter kwijt zijn voor kerst mij terugbracht bij 3 levenslessen!

De feestdagen zitten er weer op, het nieuwe jaar is weer begonnen en de rust is wedergekeerd. Ook al zie ik de decembermaand altijd als een maand van warmte en gezelligheid, ik ben eerlijk gezegd ook altijd weer blij als het voorbij is. Toen ik dit jaar ook nog mijn jongste dochter kwijt was, kwam alles nog meer in een ander licht te staan.

Als ik voor mijzelf praat, dan kan ik wel zeggen dat ik het hele jaar bezig ben met bezinning en bewustwording. Bewustwording van diepgewortelde patronen, bewustwording van automatische reacties en van daaruit ander gedrag eigen maken. Daar valt immers wel wat winst te behalen als je duratief gelukkig wilt zijn, want 95% van ons gedrag vindt onbewust plaats, wijst onderzoek uit. Wist je dat?

De ratrace

De decembermaand bevestigde dat maar weer eens. Ook dit jaar kwam ik weer in die ratrace-val terecht. Ook al skip ik de rest van het jaar meer dan dat ik uitvoer,  ik was even niet meer atuned met mijn eigen agenda.

Toen ik een vriendin, ook moeder, zuchtend en steunend hoorde zeggen dat ze wilde dat het allemaal voorbij was, dwong mij dat wel even stil te staan bij de vraag wat ìk eigenlijk wilde? Helemaal toen ik vlak voor kerst zo’n dag had dat ik aan het einde dacht: ‘dit wil ik niet meer, dit wil ik echt anders’. En toen was het ergste nog niet geweest.

Kerststress

Het begon met de zogenaamde ‘kerststress’, een dag voor het kerstdiner op school. Misschien ken je het wel. De hele dag rond rennen van hot naar her. De kinderen naar school brengen – allemaal moe en aan vakantie toe – zij hyperdepieper en sneller uit hun hum, op school helpen met kerststukjes maken of andere activiteiten die je niet wilt missen en net dan je autosleutel of iets anders kwijt raken (zoals ik, ruim drie kwartier als een kip zonder kop in de auto alle tassen ondersteboven halen, de auto 5x uitpluizen tot en met de matjes er één-voor-één uithalen ?, hopelijk door niemand gespot).

Anyway, ik vond ‘m in een gleuf, redde het allemaal net en handelde mijn lijstje in rap, weliswaar niet-mindful tempo af.

En toen was ik mijn kind kwijt!

Nadat ik – weer thuis – met de jongste kleding had gepast en de oudste moest gaan halen, die bij een vriendinnetje het kerstdiner aan het voorbereiden was, wilde ze niet meer mee. Ze wilde spelen met haar buurmeisje. Papa was in de buurt, dus dat kon wel, dacht ik.

Zo gezegd zo gedaan. Alleen, toen ik thuis kwam, en ik haar moest gaan halen om te eten, was ze nergens te bekennen. Niet binnen, niet buiten, niet bij de buren. Een unheimlich gefühl maakte zich langzaam van mij meester.
Waar was ze toch? Het was intussen pikkedonker buiten, we wonen ook nog aan het bos en op de plekken waar ze meestal is, daar was ze niet… Mijn gevoel van ongemak, werd groter en groter. Herken je dat, dat het alarm in je hoofd ineens afgaat als je je kind niet snel genoeg vindt?

Toen ik weg was, maakte ik me niet druk om haar, maar nu ik haar eenmaal wilde zien…
Ik belde iedereen op die haar gezien zou kunnen hebben. Ik rende rondjes, zocht overal waar ze zou kunnen zijn. Buiten riep ik hard haar naam, dringend vragend om antwoord. Maar het bleef stil, akelig stil… Ons buurjongetje, het broertje van haar vriendinnetje waar ze mee aan het spelen was, liep met mij mee toen ik hem met zijn moeder en zusjes buiten tegen kwam. Hij was bijna 7 en terwijl hij met mij verder liep, riep hij hard zijn zusje’s naam. ‘Dit zijn geen grappen, je moet komen’, riep hij er achter aan.

Ik was overal geweest en vroeg me af wat ik nu moest. Mijn 6-jarige is bang in het donker, ik had haar al lang binnen verwacht. Allerlei films speelden zich af in mijn hoofd. De jongeman naast me zei ineens: ‘weet je, moeder van Zaza, je kunt ook de politie bellen, die hebben honden en die kunnen dan aan het vestje van Zaza ruiken en haar dan zoeken’. OMG. Ik zag het al helemaal voor me. Hoe kwam hij aan deze wijsheid?

Zaza’s net gekochte kerstkleding zag ik al leeg en ongedragen in haar kamer blijven hangen. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik haar niet had meegenomen. Dit was echt foute boel. Ik voelde het gewoon. Mijn unheimliche gefühl was er niet zomaar. Mijn intuïtie sprak en sprak de waarheid. Hoe moest ik met ‘dit feit’ gaan dealen?

Terwijl ik niets anders meer kon bedenken dan de politie bellen, zei de vader van Zaza dat hij nog even met de auto bij het speeltuintje zou gaan kijken, voordat hij met de oudste, Danae, naar het kerstoptreden zou gaan. Naar het kerstoptreden gaan? Wat zou er in hem omgaan?

Voor ik het goed en wel allemaal kon bedenken, hoorde ik Danae roepen: ‘Mama, Zaza komt er aan’. Ik rende naar buiten, ik zag haar niet, maar ze was er blijkbaar en dat was genoeg.

Wat was er gebeurd?

De verdwenen dame had ons thuis zien komen toen ze met haar vriendinnetje bij de fietsen onder de bomen aan het schuilen was voor de regen. Toen haar zus haar net als ik ging halen om te eten, vond ze het wel grappig zich daar schuil te houden. Ze zat daar dus ook toen wij later in het donker aan het zoeken en roepen waren. Alleen, vertelde ze later, toen haar vader naar zijn auto liep om naar het speeltuintje te rijden, ging ze toch maar snel naar hem toe, bang dat hij weg zou rijden en ze alleen achter zou blijven.

Wat doe je dan?

Ik was niet boos, nee boos was ik niet. Ik was alleen maar opgelucht en blij dat ze er weer was. Ik had immers doodsangsten uitgestaan.
Papa was ‘not amused’. Hij vond het ‘irritant’ en dat liet hij haar merken. Ze raakte ervan in de stress.

Ik liet haar daarop weten hoe bang ik was geweest. Daar stond ze van te kijken, dat had ze niet bedacht. Het verbaasde me enigszins, maar ook weer niet. Ze is 6, haar hersenen zijn in de groei en ze heeft gewoon niet het vermogen om te denken zoals wij. En dat heeft ook heel veel voordelen ?.

Mijn angst met haar delen deed ik niet zo maar, dat deed ik heel bewust. Je kind leert namelijk van een inkijk in jouw gevoelens. Door zo’n inkijk te geven, vergroot je het empathisch vermogen omdat je vertelt wat iets met jou doet. Geïrriteerd reageren of boos worden, ook al is het een heel begrijpelijke reactie, levert eigenlijk alleen maar stress op. En in zo’n situatie kan een kind eenvoudigweg niets leren. Dan wil het alleen maar vluchten, vechten of bevriezen.

3 levenslessen

Tuurlijk gebeurt er een enkele keer iets ernstigs en dat wil ik alles behalve bagatelliseren. Dat is erg genoeg een feit. Maar bijna altijd loopt een situatie als deze met een sisser af.

Daarom deel ik graag mijn 3 levenslessen, die jou ook zullen helpen in stressvolle situaties.

1. Doe alles met aandacht. Als je in een ratrace terecht komt, skip dan minstens de helft van je lijstje. Zorg dat je niet als een kip zonder kop rondrent, want je mist het moment, de connectie met anderen en met je vlees en bloed. Kinderen zijn in principe sneller content dan je denkt. Ze kunnen ook veel meer aan dan je denkt, als je de emoties die er bij horen maar accepteert en er aandacht aan geeft. Haastige spoed… Het lijkt cliché, maar wat doen we er mee?
2. Laat je niet leiden door angst of gedachten. Angst is iets van waaruit we vaak handelen, meer dan we ons bewust zijn of dan we willen toegeven. Alleen angst is een slechte raadgever. Het vreet energie en zorgt voor nare gedachten en pijnlijke gevoelens. Vaak zijn deze even later weer weg – tenzij je er in blijft hangen – en hebben ze voor niets zo veel aandacht gekregen en narigheid in jou veroorzaakt.
3. Word niet boos als je kind jou laat schrikken, of om wat voor reden dan ook. Boos worden brengt steeds een beetje schade toe aan de relatie met je kind. Het is een misverstand dat boos worden op momenten nodig is. Het heeft alleen maar nadelige effecten. Een kind leert daarbij helemaal niets van jouw boosheid. Het wordt er alleen maar bang van en krijgt er stress van. En stress leidt weer tot ongewenst gedrag.

Wil je ook meer bewustwording in jouw moederschap! Download dan het gratis e-book ‘De 7 misvattingen over opvoeden’. Daarin lees je o.a. dat het echt een misvatting is dat je zorgen maken over je kind er bij hoort. Of dat boos worden zinvol is. Wil je ook van de zorgen af? Liefdevoller op je kind reageren? Lees hier voor meer bewustwording!