Hoe ik door ‘Kinderen voor Kinderen’ het schaamrood op mijn kaken kreeg
Mobiele telefoons, ze zijn niet meer weg te denken uit onze maatschappij. Zeker niet nu de smartphones er zijn. Onze ‘telefoon-verslaving‘ is sindsdien alleen maar gegroeid.
Je kunt op je telefoon nu bijna alles: internetten, je mail beheren, artikelen lezen, films bekijken, multi-player-games spelen, whatsappen, live-streamen op facebook, boodschappen doen… de mogelijkheden zijn legio.
Het is heel wat en tegelijkertijd is het ook zo vluchtig.
Onder de streep houd je niet zo veel over aan alle tijd die je besteedt aan je telefoon.
Maar het houd je wel weg van contact maken… contact maken met je kind.
Volledige aandacht, het was één van de vijf tips in mijn vorige blogartikel: 5 tips voor een relatie voor het leven. Wat dit nu met Kinderen voor Kinderen te maken heeft, en waardoor ik het schaamrood op mijn kaken kreeg, ga ik je vertellen.
Wat wordt ons duidelijk gemaakt?
Het blijft me zo boeien als ik er over nadenk. Aan de ene kant willen we graag kinderen, aan de andere kant is er ook de worsteling om echt tijd voor ze vrij te maken en aandacht aan ze te besteden. Zeker in deze tijd wordt dat steeds meer een ding. Of zit ik er nu naast?
Het is blijkbaar zo met ons (en onze telefoonverslaving) gesteld, dat ‘Kinderen voor Kinderen‘ er een liedje over heeft gemaakt. Flabbergasted was ik toen ik het hoorde toen ik de cd voor mijn jongste dochter had gekocht. Ik schaamde me gewoon. Dat dit nodig is. Dat iemand dit heeft gezien en bedacht. Tegelijk was ik er ook blij mee. Een wake-up call. Welke stille wenken krijgen wij hier? Of liever gezegd, duidelijke boodschap?
Ik mis helemaal niets
Mijn eigen telefoon is momenteel kapot. Een keer eens niet het glas aan diggelen, hij viel in de wc. Ik dacht dat ik gek werd. Ik was net met mijn oudste dochter een dagje meekijken en -helpen in de klas. Een feestje voor me (heerlijk even spieken wat ze allemaal doen op z’n dag). Ik had wat filmpjes gemaakt, ik genoot ervan. Maar het werd een duur feestje, of misschien toch ook weer niet…
De telefoon was i.i.g. niet meer te redden. Eerlijk gezegd vind ik die filmpjes nog ‘t ergste…
Eerst voelde ik me zwaar onthand. Nu gebruik ik zo’n onding waarvan je je niet meer kunt voorstellen dat je er ooit blij mee was. Ik gebruik ‘m dan ook echt minimaal. Appen kan ik niet meer. Ze bellen wel als het echt dringend is.
Maar weet je wat het mooiste is… IK MIS EIGENLIJK HELEMAAL NIKS!
- ook niet dat opgefokte gevoel dat ik nog op iemand moet reageren
- en het feit dat ik ineens in de keuken sta te appen terwijl ik alleen even de boter ging halen
Dat mis ik totaal niet. Ik geniet van de rust…
Wat mis je nou wel
Je verliest een stuk verbinding met je kind als veel van jouw aandacht opgaat aan je telefoon… aan vluchtige dingen. Vaak omdat we vluchten voor dingen…
Onder de streep houd je gewoon niet veel over aan alle tijd die je besteedt op je telefoon. Het gaat 98% van de tijd helemaal nergens over waar we druk mee zijn. En degenen die wel ergens over gaan, ons eigen vlees-en-bloed, moeten wachten, voelen zich niet gezien, roepen of we nou eindelijk klaar zijn. En wij kijken straks misschien wel terug op gemiste kansen in het contact met ons kind. Misschien wel vergezeld van prangende schuldgevoelens.
En voor je het weet zijn ze de deur uit… cliché, maar helaas wel waar!
Ik doe het op momenten heel bewust, ik laat mijn telefoon af en toe thuis of bewust in mijn tas. Als ik in de speeltuin ben, doe ik op momenten niets anders, maar kijk ik alleen maar hoe mijn kinderen aan het spelen zijn. Ze voelen zich daardoor gezien en belangrijk. En ik zie dan dingen waar ik van geniet, die ik anders zou missen!
Wil je meer weten over meer verbinding met je kind? Vraag dan hier het GRATIS e-book ‘De 7 misvattingen over opvoeden’ aan! Je krijgt dan ook tips en artikelen over Bewust Ouderschap in je mailbox!
Helemaal waar. Gelukkig ben ik zo’n typje die niet veel met de telefoon doet en nooit iets op facebook zet en (bijna) helemaal geen tv kijkt..maar..ik heb de telefoon nodig als fototoestel, appen voor de sociale contacten (sneller dan bellen!) en voor de navigatie. Voordeel van appen is dat je niet uitgebreid gaat praten aan de telefoon maar ff een vraagje stelt. Dus meer aandacht voor de kids!
Mijn oudste kind zit op de middelbare school en ze neemt vaak haar telefoon niet mee omdat ze liever lekker gaat kletsen dan spelletjes spelen. Ze heeft er een hekel aan dat IEDEREEN in de pauze alleen maar met de telefoon bezig is. Ze probeert vaak kinderen tot andere activiteiten te bewegen, maar dat lukt niet altijd. Ze is daar soms verdrietig van, ze vindt het o.a. daarom op school minder leuk…
Ik hoop maar dat wij het volhouden om model te zijn voor minder digitale verslaving…!
Ik kan me dat heel goed voorstellen, dat je je alleen kunt voelen in een omgeving zoals je beschrijft en dat je daar dan verdrietig van wordt. Contact maken met elkaar, in verbinding zijn met anderen gaat over diepgang. Anderzijds is er de digitale ontwikkeling die ook positieve dingen met zich meebrengt en die we ook niet tegenhouden. Het is alleen, hoe vinden we hier balans in?